Komunikacja jest niezbędnym elementem do poznania otaczającego nas świata. Najbardziej jej popularną formą jest mowa. Na początku jest rozumienie mowy, a następnie wokalizacja, która pozwala na wyrażanie siebie, własnych uczuć i myśli. Mowa jest umiejętnością nabytą, której uczymy się poprzez słuchanie innych. Małe dzieci komunikują się niewerbalnie. W początkowych latach życia właśnie mowa niewerbalna dostarcza maluchom więcej informacji o otaczającym świecie niż słowa. Około pierwszego roku życia dzieci potrafią stworzyć wspólne pole uwagi dziecko-dorosły- atrakcyjny przedmiot. W tym czasie pojawia się również intencja komunikacyjna, gest wskazywania oraz umiejętność podążania wzrokiem w tym samym kierunku co opiekun. Następnie zaczyna się rozwój mowy czynnej. Zdarza się, że dziecko ma rozwiniętą mowę wokalną, jednak nie ma umiejętności porozumiewania się. Występują powtórzenia zasłyszanych rozmów (tzw. echolalie), brak adekwatnych odpowiedzi na pytania czy intencji komunikacyjnej. Najczęściej można to zaobserwować u dzieci z diagnozą autyzmu. Należy pamiętać, że mowa, nie oznacza komunikacji. Gdy mowa jest zaburzona lub nie występuje wcale można stosować alternatywne lub wspomagające metody porozumiewania się tj. tablety, piktogramy, symbole, gesty czy pismo. Komunikacja wspomagająca, wspomaga rozwój mowy wokalnej, zaś alternatywna ją zastępuje. Zdarza się, że u dzieci występują tzw. zachowania trudne, które mogą być konsekwencją braku umiejętności komunikacji z otaczającym światem. Gdy dziecko otrzyma dopasowany do niego system komunikacji, zachowania trudne mogą ustąpić, a jakoś życia dziecka poprawić się.
Komunikacja w terapii dzieci.
